Materiałyinteraktywne 1) Szanuję swoje i cudze rzeczy, nie zabieram tego co do mnie nie należy 2) Pomagam swoim rodzicom 3) Nie bawię się na jezdni
Strona 9 z 11 Fałszywe zeznania, kłamstwa, oszczerstwa, obmawianie jest grzechem przeciw ósmemu przykazaniu Bożemu. Dajemy fałszywe świadectwo, gdy jako świadkowie jesteśmy wezwani do sprawiedliwości i gdy nie mówimy prawdy. Górna część obrazu przedstawia Pana Jezusa Chrystusa, przyprowadzonego przez Żydów przed Piłata, który zasiada na swoim tronie. Jeden z Żydów podniósł rękę i wskazując na Pana Jezusa, powiedział, że słyszał zakazujący hołdu do składania Cezarowi. Było to fałszywe świadectwo, ponieważ Pan Jezus powiedział wręcz przeciwnie, że trzeba było zwrócić Cezarowi to, co należało do Cezara. Inaczej mówiąc, celnik fałszywie oskarżając Pana Jezusa o bluźnierstwo religijne doprowadził do skazującego wyroku. U dołu obrazu, po lewej stronie, widzimy Izebel, żonę Achaba, króla Izraela, pożartą przez psy. Ta bezbożna kobieta, pragnąc pozbyć się Nabota, który odmówił zrzeczenia się Achabowi spadku po jego ojcach, podała fałszywych świadków, którzy oskarżali go o bluźnienie Panu Bogu i królowi. Nabot został skazany na śmierć i ukamienowany. Ale zbrodnia Jezebel nie pozostała bezkarna. Następca Achaba, Jehu, który jedzie tutaj na koniu, spowodował, że została wyrzucona ze swojego pałacu, a jej ciało zostało pożarte przez psy. Po prawej stronie widzimy dwunastoletniego Daniela; przed nim jest Suzanne otoczona rodzicami i przyjaciółmi. Dwaj starcy, których widać za Suzanne, złożyli przeciwko niej fałszywe zeznania, oświadczając, że zaskoczyli ją gdy popełniała niesławny czyn. Suzanne została skazana na śmierć i miała zostać ukamienowana, gdy młody Daniel krzyknął, że jest niewinna. Udowodnił dwóm starcom o fałszywych ich zeznaniach i to właśnie oskarżyciele zostali skazani na śmierć. Jak mówi historia, Susanna została fałszywie oskarżona przez lubieżnych podglądaczy . Kiedy ona kąpała się w swoim ogrodzie. To ci dwaj starsi potajemnie obserwowali piękność Susanny. Gdy wracała do domu, oni zaczepili ją, grożąc, że stwierdzą, iż było spotkanie z młodym człowiekiem w ogrodzie i dopuściła się zdrady, chyba że zgodzi się na seks z aresztowana i ma być skazana na śmierć za rozwiązłość, gdy młody Daniel przerywa postępowanie, krzycząc, że oskarżenia starszych powinno się kwestionować, aby zapobiec śmierci niewinnej. Po oddzieleniu jej od mężczyzn, zostali oni wypytani o szczegóły tego, co widzieli, ale nie zgadzają się co do drzewa pod którym Susanna rzekomo spotkała się z kochankiem. Wielka różnica w wielkości między drzewami sprawia, że kłamstwo wyszło na jaw. Fałszywi oskarżyciele dostali wyrok śmierci a zatriumfowała cnota. Niezmordowany pogromca pogaństwa Biskup Ryski Albert wpadł na pomysł powołania zakonu rycerskiego. Zainspirowały go sukcesy rycerskich bractw w Ziemi Świętej. Krzyżacy, templariusze i joannici rośli tam w siłę i byli najsprawniejszymi żołnierzami chrześcijan. Wkrótce potem na podobny pomysł wpadł piastowski książę Konrad Mazowiecki, sprowadzając Krzyżaków do walki z Prusami. I od tego się wszystko zaczęło. Fanatyczni krzyżowcy z czasem podporządkowali Kościołowi wszystkie nadbałtyckie ludy. Założyli na zdobytych terenach państwa zakonne (krzyżackie i kawalerów mieczowych). Sąd Nad Krzyżakami to nie tylko proces polsko-krzyżacki w Inowrocławiu i Brześciu Kujawskim o Pomorze Gdańskie, to cały system kłamstw, obietnic, fałszywych oskarżeń i świadectw. To na przykład fałszywe oskarżenia krzyżaków o to, iż Polacy bronią pogan i sprzymierzają się z nimi przeciw chrześcijanom, czy poniżony przez Juranda Hugo von Danveld – starosta krzyżacki w Szczytnie, który stanął przed sądem rycerskim i został uniewinniony dzięki złożonemu krzywoprzysięstwu. Krzyżacy wykazali niezwykły spryt i umiejętności w przywłaszczaniu sobie zajętych terytoriów oraz w odpowiednim manipulowaniu dowodami i dokumentami, by poszerzyć swoje włości. I tak, tuż po likwidacji zakonu braci dobrzyńskich, chrześcijańscy rycerze zagarnęli zajmowaną przez nich, a należącą do księcia Konrada, ziemię dobrzyńską. Gdy rozzłoszczony książę odebrał im wszystkie przyznane terytoria, wielki mistrz uzyskał u cesarza Fryderyka II antydatowany dokument potwierdzający nadanie zakonowi ziem chełmińskiej i michałowskiej. Tyle, że nie jako dzierżawy, a wieczystej własności. Nadawał im też na własność wszystkie tereny, jakie zdobędą w Prusach. Zapewne nie o taką aktywność Krzyżaków chodziło Konradowi, gdy osiedlał ich w swoich dobrach. Wiele było przelanej krwi przez Krzyżaków. Poproszeni w 1308 r. przez króla Władysława Łokietka o pomoc w obronie Gdańska przed Brandenburczykami, Krzyżacy chętnie jej udzielili, aby – po rzezi tamtejszych mieszczan – bezprawnie zagarnąć Pomorze Gdańskie. W 1309 r. w zbudowanej tam warowni Malbork utworzyli siedzibę wielkiego mistrza. W 1327 r. złupili Kujawy i Wielkopolskę, mordując kobiety i dzieci, w 1342 r. dotarli nawet do Poznania. Żadne traktaty pokojowe nie były w stanie zmusić ich do zwrotu zagarniętych ziem, co w końcu doprowadziło w 1409 r. do wybuchu wojny, która doprowadziła do złamania politycznej i gospodarczej potęgi zakonu. Kulminacyjnym momentem tej wojny była Bitwa pod Grunwaldem, która odbyła się 14 lipca 1410 r. Noszenie krzyża i przed nim modlitwa musi do czegoś zobowiązywać. Medal Sąd nad Krzyżakami - 800-lecie Inowrocławia 1985. Średnica: 70 mmGrubość: 4 mmMateriał: tombak brązowiony Od mojego sympatycznego Kolegi Macieja otrzymałem, jeden z ciekawszych medali do mojej kolekcji, a zarazem z trudniejszych do jego analizy. Niewątpliwie sam przekaz na medalu „PAZ NA TERRA AOS HOMENS DE BOA VONTADE” jest bardzo istotny. ROK POKOJU został zatwierdzony przez biskupów obecnych na 52. Zgromadzeniu Ogólnym Biskupów w Aparecida. Ten rok rozpoczął się od uroczystości Chrystusa Króla w 2014 roku. Pokój jest darem Bożym. Pokój to postawa tego, który pochodzi od Boga, który jest prowadzony przez Ducha Świętego Boga. Tak bardzo, że Jezus Chrystus po swoim zmartwychwstaniu powitał wszystkich w pokoju: „Pokój niech będzie z wami”. Święty Paweł w liście do Rzymian, kiedy opisuje tych, którzy są z Boga i tych, którzy wykonują wolę Bożą, przypomina nam, że jedną z podstawowych postaw tej przynależności i panowania Boga w życiu jest ŻYCIE WYMIARU POKOJU. I jest tak wiele stron Pisma Świętego, które mówią nam o prorokach Pokoju i Nadziei. Narody bardzo potrzebują pokoju i sprawiedliwości. Musimy pozwolić, by śpiew naszych aniołów dla pasterzy w Betlejem zabrzmiał w naszych uszach: „Chwała Bogu na wysokościach i pokój na ziemi ludziom dobrej woli” (Łk 2, 14) ). W czasie narodzin Pana Jezusa, w południe, serafini będący na ziemi, zebrani pod kierunkiem swych przełożonych, śpiewali hymny chwały nad żłobem betlejemskim, ale ludzkie uszy nie słyszały tych głosów pochwalnych. Łukasz Ewangelista pisał, że anioł Pański się ukazał i zwiastował Dobrą Nowinę, owszem przyłączyło się do anioła zwiastujacego mnóstwo zastępów niebieskich, ale pasterze ich nie widzieli. Przetłumaczmy ewangeliczne przesłania pokoju na dzieła, postawy, działania pokojowe, niech pokój towarzyszy nam każdego dnia. Niech pokój będzie obecny we wszystkich naszych rodzinach, grupach i służbach. Ale w rezultacie medal nawiązuje do najbardziej chyba łamanego ósmego przykazania. Pokój czyli dobro, dobro, które należy czynić tu i teraz, w każdym momencie swojego życia. Nie jak przejdę na emeryturę, czy jak skończę z polityką, czy jak załatwię swoich wrogów, wtedy zajmę się pomocą charytatywną czy zrobię coś dobrego. Dokonane w przyszłości uczynki dobra, nie tu i nie teraz, będą bardzo fałszywe, a sumienie, nawet jeżeli tu na ziemi nie odpowiemy za złe uczynki, nie da nam zapomnieć. A przyjdzie czas, że po śmierci nasi Aniołowie zaprowadzą nas do Raju i po przemianach w czasie tego wznoszenia będziemy musieli stanąć przed sądem. Nie wiem jaki bedzie efekt końcowy, ale z pewnością ten ból będzie tak wielki, że trzeba będzie zadać sobie pytanie, jak bym wiedział o tym, to bym nie obrażał, poniżał, krytykował, fałszywie oskarżał, hejtował, wyzywał, nie patrzył na tego człowieka z nienawiścią, ale odniósł bym się do tego z miłością bliźniego. Pan Jezus będąc na ziemi wiele razy nauczał czym jest dobro i zło. Między innymi mówił tak: „Bóg jest tak absolutnie dobry, że zupełnie nie ma w nim miejsca na negatywne zło. Zło jest niedojrzałym wyborem, bezmyślnym,chybionym krokiem tych, którzy są odporni na dobroć, odrzucają piękno i nie są lojalni wobec prawdy. Zło jest tylko nieprzystosowaniem, wynikającym z niedojrzałości albo niszczącym i wypaczającym działaniem ignorancji. Zło jest nieuniknioną ciemnością, która depcze po piętach niemądremu odrzuceniu światła. Zło jest tym, co mroczne i nieprawdziwe i tym, co kiedy jest świadomie wybrane i zaaprobowane pełnią woli, staje się grzechem. Na skutek złego wyboru drogi życia człowiek pragnie istnienia tego, co złe. I później, takie zło wyniesione zostaje do poziomu grzechu, w wyniku rozumnego i rozmyślnego wyboru. Dlatego właśnie nasz Ojciec w niebie pozwala iść dobru i złu obok siebie, aż do końca życia, tak samo jak przyroda pozwala pszenicy i wyce rosnąć obok siebie, aż do czasu żniwa”. W innej nauce Pan Jezus mówi: „Ludzkie dążenia, pochłonięte w całości tylko przemijającymi, doczesnymi decyzjami, mającymi związek z materialnymi problemami zwierzęcej egzystencji, skazane są na zagładę w czasie”. Wielu zapyta, jak mam znależć Pana Boga, jak mam czynić dobro, ale i Pan Jezus też ma na to odpowiedź: „Jeśli naprawdę chcesz znaleźć Boga, pragnienie to samo w sobie jest dowodem, że już go znalazłeś. Utrapienie twoje nie polega na tym, że nie możesz znaleźć Boga, ponieważ Ojciec już cię znalazł; twój kłopot polega po prostu na tym, że nie znasz Boga. Czy nie czytałeś w Księdze Jeremiasza, «Będziecie mnie szukać a znajdziecie mnie, albowiem będziecie mnie szukać z całego serca?”. Dobre uczynki można robić w skrytości; można się także modlił samotnie. I tu myślę, trzeba uświadomić i wybrać sobie bardzo ważną koncepcję życia - nie będę sądził, bo mógłbym nie być sprawiedliwy dla moich braci. Będę się uczył kochać moich wrogów; a nie opanowałem jeszcze prawdziwie tego, jak być podobnym Panu Bogu a to znacza wysiłek, zmaganie się, konflikt, wiarę, determinację, miłość, lojalność i postęp. Każdy rozwijający się człowiek musi traktować wszystkie niższe i materialne standardy jako przemijające, częściowe i podrzędne. Duchowo ślepy człowiek, który logicznie podąża za nakazami nauki, zwyczajami społecznymi i dogmatami religijnymi, znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie zagubienia swojej etycznej swobody i utraty swojej duchowej wolności. Taka dusza stanie się intelektualną papugą, społecznym automatem i niewolnikiem religijnych autorytetów. Trudna to jest nauka i nie zawsze jest po myśli człowieka. Wiele trzeba wyrzeczeń, ale analizując życie doczesne i tą nieśmiertelną przygodę w Raju, czy nie warto zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę KRÓLA nad królami. Nie da się tego od razu zrobić, ale stopniowo trzeba próbować stać się żywymi prorokami Najwyższego Ojca i duchowymi bohaterami nadchodzącego królestwa. Myślę, że zakończę to rozważanie maksymami, które odzwierciedlają łamanie ósmego przykazania: „Nienawiść jest cieniem strachu; zemsta maskuje tchórzostwo”.„Nie możecie kupić zbawienia; nie możecie zarobić prawości. Zbawienie jest darem Bożym”.„Zło rodzi zło, a wszelka walka, wojna i nienawiści je potęgują”. Medal: Tombak patynowany , fi 80mm, rok wyd 1977, sygnowany autor F Candido Portugalia, nr 324 z 500 szt Odnosząc się do powyższej wypowiedzi chcę opisać jak fałszywość oskarżeń, pomówienia, szukanie świadków, którzy za cenę „srebrników” będą przysięgali fałszywie mogą doprowadzić nawet do utraty życia. Takie sytuacje na świecie są w dzisiejszych czasach na porzadku dziennym. W 1948 roku w krajach bloku komunistycznego nastąpiło zaostrzenie kursu politycznego w którego wyniku rozpoczęły się czystki. Atmosferę terroru dodatkowo wzmocnił wybuch Wojny Koreańskiej. Władze komunistyczne w kraju postawiły sobie za cel pozbycie się z wojska ludzi ideologicznie obcych, tzn. przedwojennych żołnierzy Wojska Polskiego oraz tych którzy w czasie II Wojny Światowej walczyli w ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie czy też na terenie kraju angażowali się w działalność niepodległościową. We wszystkich rodzajach sił zbrojnych, a więc w Wojskach Lądowych, Marynarce Wojennej oraz Wojskach Lotniczych, tajne służby w postaci Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, przeprowadziły operację, której celem miało być oskarżenie i skazanie oficerów odpowiedzialnych za tzw. „Spisek w Wojsku”. W lotnictwie objawiło się to w postaci tzw. grupy kierownictwa konspiracji Wojsk Lotniczych jak nazwano grupę oficerów rzekomo spiskujących przeciwko władzy komunistycznej i dążących do obalenia jej siłą przy pomocy struktur wojskowych. Polityczne represje nie ominęły również komendanta „Szkoły Orląt”. Szczepan Ścibior został aresztowany 9 sierpnia 1951 roku. Po serii niekończących się straszliwych przesłuchań oraz wyreżyserowanym procesie Szczepan Ścibor został skazany na karę śmierci. Wyrok został wykonany r. Płk Szczepan Ścibor już 2 maja 1956 roku wrócił na karty naszej historii jako bohater, całkowicie zrehabilitowany decyzją Najwyższego Sądu Wojskowego. Po identyfikacji jego szczątków, po 66 latach, wrócił również do rodziny. Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 11 marca 2019 roku został pośmiertnie awansowany na stopień generała brygady. Uroczystości pogrzebowe generała brygady pilota Szczepana Ścibora odbyły się w dniach 5–6 listopada 2019 roku na terenie Lotniczej Akademii Wojskowej w Dęblinie, której generał był komendantem w latach 1947–1951. A temat, który też chciałbym zaznaczyć w tym artykule to jest kara śmierci. Co prawda, może powyższy zapis, powinien być umieszczony w przykazaniu „Nie zabijaj”, ale bardzo częstym dowodem oskarżającym są fałszywe zeznania i myślę, że to przykazanie, w którym zawarty jest ten artykuł w bardzo wielu przypadkach, są przyczyną wielkiego nieszczęścia i niekoniecznie utraty życia ale i utraty zdrowia nawet psychicznego, co może doprowadzić do wielu przykrych sytuacji. Polska przez długie lata unikała podjęcia ostatecznej decyzji przesądzającej o rezygnacji z możliwości stosowania kary śmierci. Bardzo wiele osób ma jeszcze negatywne nastawienie do rezygnacji z kary śmierci. Znaczki pocztowe, Portugalia, 1967 rok na okoliczność stulecia zniesienia kary śmierci. W 1867 r. ustawą z 1 lipca Portugalia stała się pionierem w zniesieniu kary śmierci za wszystkie przestępstwa, z wyjątkiem wojskowych. Rozszerzenie abolicji na całe terytorium zamorskie dekretem z 19 czerwca 1870 r. nadało temu pionierskiemu duchowi większy wymiar międzynarodowy. Sto lat później, w 1976 r., zgodnie z duchem demokracji definitywnie uwzględniono zniesienie kary śmierci za wszystkie przestępstwa w tekście konstytucji. Bardzo niepokojącym zjawiskiem nawet w obecnych czasach jest nasilenie postaw antysemickich. Przykazanie VIII dekalogu dotyczy również mowy nienawiści i w tym temacie. Pojednanie z Żydami wymaga od chrześcijan głębokiego rachunku sumienia i kategorycznego odrzucenia antysemityzmu. Modlitwa pod Ścianą Płaczu papieża Jana Pawła II w Jerozolimie i prośba do Pana Boga, wetknięta w szczelinę Ściany Płaczu jest bardzo wyraźnym sygnałem, że tą tą drogą nie można kroczyć. Znaczenie wizyty W szczelinie Ściany Płaczu Ojciec Święty 26 marca 2000 pozostawił kartkę z prośbą o przebaczenie: „Boże naszych ojców, Ty wybrałeś Abrahama i jego potomstwo, aby objawić swe Imię narodom. Jesteśmy głęboko zasmuceni postępowaniem tych, którzy w ciągu historii spowodowali cierpienia Twoich dzieci. Prosząc Cię o przebaczenie, chcemy zobowiązać się do prawdziwego braterstwa z narodami Przymierza”. Tekst modlitwy pozostawionej w Ścianie Płaczu pochodził z nabożeństwa pokutnego, odprawionego na początku Wielkiego Postu 2000 roku w Bazylice Watykańskiej. Wówczas Jan Paweł II wspólnie z kardynałami przepraszał Pana Boga za winy popełnione na przestrzeni wieków przez Kościół katolicki. Papież przypomniał, „jak pilna jest potrzeba pokoju i sprawiedliwości nie tylko dla Izraela, ale także dla całego regionu”. „Sprawiedliwość dla wszystkich”, powtórzył, ponieważ chrześcijanie i żydzi , „muszą podjąć odważne wysiłki, aby usunąć wszelkie formy uprzedzeń”. Medal JAN PAWEŁ II modli się pod Ścianą Płaczu Metal srebrzony;. Średnica: 50 mm; Waga: 48 g; Rok: 2000;
Zrób własne ćwiczenie! Portal Wordwall umożliwia szybkie i łatwe tworzenie wspaniałych materiałów dydaktycznych. Wybierz szablon. Wprowadź elementy. Pobierz zestaw ćwiczeń interaktywnych i do wydruku. Dowiedz się więcej. 10 Przykazań Bożych - 10 przykazań Bożych - 10 przykazań Bożych. - 10 Przykazań Bożych - 10 PRZYKAZAŃ
Bóg własną ręką wypisał na tablicach kamiennych dziesięć przykazań. Dziesięć zasad, które Bóg dał ludziom, aby żyli szczęśliwie. Zadanie polega na połączeniu odpowiednich obrazków. Przygotowane jest dla dzieci w wieku 3-12 lat. Historia zapisana jest w Biblii, w 2 Księdze Mojżeszowej 20.
Bógwłasną ręką wypisał na tablicach kamiennych dziesięć przykazań. Dziesięć zasad, które Bóg dał ludziom, aby żyli szczęśliwie. Zadanie polega na rozszyfrowaniu słów z tej historii, a następnie ułożenie hasła z liter z pól oznaczonych na zielono. Przygotowane jest dla dzieci w wieku 6-12 lat. Historia zapisana jest w Biblii, w 2 Księdze Mojżeszowej 20.
Jam jest Pan, Bóg twój, który Cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną. 2. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno. 3. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. 4. Czcij ojca swego i matkę swoją. 5. Nie zabijaj. 6. Nie cudzołóż. 7. Nie kradnij. 8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu. 9. Nie pożądaj żony bliźniego swego. 10. Ani żadnej rzeczy, która jego jest.
10przykazaŃ boŻych orĘdzia o czystoŚci orĘdzia o poŚcie - cz. i post. czas pokuty - orędzia o poście cz. ii nowenna na czas postu - pokuta narodowa - orędzia o poście cz. iii czas pokuty. codzienna adoracja orĘdzia o maŁŻeŃstwie kontemplacja ducha ŚwiĘtego kontemplacja maryi tajemnica rÓŻaŃca Świetgo kontemplacja
Dobry rachunek sumienia dokonuje się na podstawie 10 przykazań Bożych i pięciu przykazań kościelnych. Po omówieniu Dekalogu czas na przykazania ustanowione przez Kościół święty. Oto one: 1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych; 2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty; 3. Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym przyjąć Komunię Świętą; 4. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach; 5. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła. Pierwsze przykazanie przypomina wiernym o konieczności uczestnictwa w niedzielnej i świątecznej mszy świętej. Poza niedzielami uroczystości nakazane (dni świąteczne) to: 1 i 6 stycznia; Boże Ciało; 15 sierpnia; 1 listopada; 25 grudnia. Według „Kodeksu prawa kanonicznego” kanon 1248 zadość obowiązkowi uczestnictwa we mszy świętej czyni każdy, kto bierze w niej udział w dzień świąteczny bądź też wieczorem dnia poprzedzającego. Przyjmuje się, że uczestnictwo w wigilię niedzieli dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy z ważnych przyczyn nie można brać udziału w niedzielnym spotkaniu z Chrystusem. Ponadto w niedziele i święta nakazuje się powstrzymanie od prac niekoniecznych, które można realizować w innych terminach. Niedopuszczalne jest też nadrabianie zaległości z tygodnia odłożonych na niedzielę. Ma to być czas w pierwszej kolejności poświęcony Bogu, dalej rodzinie i znajomym. Wreszcie to czas odpoczynku i regeneracji sił. Przykazanie to wyraźnie koresponduje z trzecim przykazaniem Dekalogu – „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Dokonując rachunku sumienia, trzeba dokonać refleksji, jak ten dzień jest spędzany. Zamów to wydanie "Królowej Różańca Świętego"! …i wspieraj katolickie czasopisma! Zobacz Zamów PDF Drugie przykazanie nakazuje przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty. Kościelny legislator skupił się więc na głębokim znaczeniu tegoż sakramentu. Trzeba w tym miejscu przypomnieć naukę Chrystusa. Zostawił On władzę odpuszczania grzechów apostołom. Jedno z ostatnich zaleceń naszego Pana brzmiało: „(…) Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20, 22–23). W konfesjonale człowiek spotyka się z miłosiernym Bogiem. Szczera spowiedź gwarantuje penitentowi odpuszczenie grzechów ciężkich i odzyskanie łaski uświęcającej. Tę szczególną łaskę ma się tak długo, jak długo nie popełni się grzechów śmiertelnych. Jak zrozumieć jednak ten lakoniczny nakaz Kościoła, aby spowiadać się przynajmniej raz w roku? Można to trochę porównać z respiratorem podtrzymującym życie. Człowiek, który tak funkcjonuje, właściwie już jest duchowym trupem. Historia pokazuje, że święci spowiadali się co kilka dni. Zapewne mało który z nich „legitymował się” grzechami ciężkimi, a mimo to przerażała ich brzydota każdego przewinienia. Spowiadający się raz w roku może nie zauważyć, że jest duchowo martwy, bo przecież w sensie formalnym spełnia wymogi Kościoła. Prawda jest bolesna, zbyt dużo mamy chrześcijańskich figurantów statystycznie nazywanych katolikami. Rachunek sumienia to doskonała okazja, aby stanąć przed prawdą o sobie. Jestem katolikiem raz w roku, a może pragnę żyć w przyjaźni z Bogiem na stałe? Trzecie przykazanie kościelne nawołuje:„Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym przyjąć Komunię Świętą”. I tym razem pojawia się dramatyczne słówko „przynajmniej”. Nakaz ten winniśmy uznać jako absolutne minimum. Szybka spowiedź wyjątkowo „wzniosła”, bo jedyna w całym roku, i szybka Komunia Święta, oby jeszcze zdążyć przed popełnieniem kolejnego grzechu ciężkiego. Tylko jak taką „duchowość” pogodzić z trzecim warunkiem dobrej spowiedzi świętej – mocnym postanowieniem poprawy? Jak mówić o pragnieniu – mocnym pragnieniu poprawy –w sytuacji gdy ma miejsce całoroczne pływanie w duchowym szambie? Trzeba się głęboko zastanowić nad wartością takiej spowiedzi i nad tym, jak czuje się Chrystus w sercu takiego człowieka. Wiele z takich spowiedzi może się okazać świętokradztwem i takie też może być przyjęcie Chrystusa! Jest to bardzo prawdopodobne, jeśli ktoś odczuwa żal za grzechy (o ile w ogóle go odczuwa) raz w roku, nie postanawia żadnej poprawy, a przez kolejny rok żyje tak, jakby Boga w ogóle nie było. Żałosne i tragiczne jest bycie katolikiem tylko od święta. Pół biedy, jeśli komuś brakuje świadomości. Tragedia zaczyna się wtedy, gdy jest to działanie z premedytacją. „Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach” – to czwarte z przykazań kościelnych. Według postanowień hierarchicznego Kościoła posty obowiązują osoby od 14. do 60. roku życia dwa dni w roku – w Środę Popielcową oraz Wielki Piątek. W wymienionych dniach obowiązują posty ilościowy oraz jakościowy. Post ilościowy oznacza, że wierny może spożyć jeden posiłek do syta oraz dwa posiłki lekkie. Post jakościowy oznacza, że posiłki mają być bezmięsne. Ponadto kanon 1251–1252 „Kodeksu prawa kanonicznego” zobowiązuje wiernych do wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych we wszystkie piątki roku z wyłączeniem uroczystości. W te dni, posługując się terminologią „poszczenie”, obowiązuje post jakościowy. Zaleca się również (ale nie jest to wymóg), aby wierni spożywali posiłki bezmięsne w wigilię Narodzenia Pańskiego. W sytuacji gdy niemożliwe jest powstrzymanie się od konsumpcji produktów mięsnych (np. w placówkach żywienia zbiorowego), oczekuje się od wiernych innych form pokuty. Każdy piątek powinien być dniem refleksji nad cierpieniem i śmiercią Pana Jezusa. To na Golgocie dokonał się żywot naszego Pana. To tam dopełniło się zbawienie człowieka. Piątkowa wstrzemięźliwość ma być nie tyle aktem niejedzenia mięsa, ile okazją do skupienia się nad Chrystusowym dziełem zbawienia. Niestety można odstawić mięso, a tak naprawdę nie pościć. Traktować piątki kulturowo! Dobrze ilustruje to przykład mężczyzny, który generalnie w piątki post zachowuje, tyle że „zapomina” o spowiedzi, Komunii Świętej czy osobistej modlitwie. Kontemplacji tajemnicy zbawienia ma służyć także nakaz powstrzymywania się od udziału w zabawach w okresie Wielkiego Postu. Kiedyś dodawano, że w zabawach hucznych. Nie chodzi tu jednak o liczbę decybeli lub liczbę uczestników party, lecz o postawę serca – jak zachowuje się człowiek w czasie Wielkiego Postu. Może już nie pamięta o cierpieniu Chrystusa, ale w najlepsze bawi się i tańczy? Niewykluczone, że czyni tak na imprezach, które mogą uchodzić za libacje z lejącym się strumieniami alkoholem i innymi używkami. Wreszcie piąte przykazanie kościelne, znajdujące swoje uzasadnienie w kanonie 222. Często pokutuje przekonanie, że Kościół to księża, biskupi i papież. Nawet niektórzy wierzący głoszą hasła: Bóg tak, Kościół nie. Wydaje się, że ma tu miejsce pomieszanie pojęć, Kościół to przecież wspólnota nie tylko „urzędników” (tych jest znikomy procent), lecz także ogółu wszystkich wiernych. Przykazanie „Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła” ma zaspakajać interesy ogółu. To troska wspólnoty o posiadanie środków na zabezpieczenie czynności kultu. Trudno modlić się w świątyni pozbawionej prądu. Nie ułatwią modlitwy brak kościelnych ławek, przeciekający dach itp. Musi też być zabezpieczona możliwość prowadzenia działalności charytatywnej, misyjnej i wychowawczej. Konieczne jest również zapewnienie godziwych warunków utrzymania duszpasterzy. Prawdą jest, że często piętnuje się przypadki marnotrawienia dóbr materialnych przez księży. Nagłaśnia się nałogi duchownych, finansowe malwersacje, jak i inne negatywne zachowania. W żadnym jednak wypadku nie zwalniają one wiernych z odpowiedzialności za parafię. Przy każdej z nich funkcjonują lepiej bądź gorzej działające rady parafialne, o nadużyciach można informować kurię, w poważnych wypadkach nuncjaturę apostolską bądź bezpośrednio Watykan. Jest jednak i wyższa instancja – miłosierna i sprawiedliwa, a biedny ten duszpasterz, który sieje zgorszenie… Bywa i tak, że wierni na siłę szukają pretekstów, tylko po to aby tego przykazania nie przestrzegać. Taka postawa jest dalece naganna, zwłaszcza wtedy gdy własną grzeszność próbuje się usprawiedliwiać grzechami innych. Rachunek sumienia na podstawie weryfikacji stosunku do przykazań kościelnych winien kierować do własnego ja. Podczas dokonywania szczerej refleksji staje się oko w oko z prawdą o tym, gdzie w życiu każdego z nas jest Bóg. Czy traktuję Go tylko formalnie, a może urzędowo? A może też przypominam sobie o Nim tylko od święta? Jeśli tak, to czy jest możliwe, że w moim sercu już Go nie ma? Robert Bryl
PLAKAT EDUKACYJNY - X PRZYKAZAŃ BOŻYCH. Na plakacie znajduje się Dziesięć Przykazań - Dekalog. Plakaty idealnie nadają się do pokoju dziecięcego jak i do sal szkolnych, ośrodków dla dzieci, świetlic. Są praktyczne a zarazem estetyczne. Technika wykonania: druk solwentowy. Wymiary: 50 x 70 cm.
The store will not work correctly in the case when cookies are disabled. Wysyłka do 48 h Gwarancja jakości Kolorowanka przedstawia w sposób przystępny dla małych dzieci Dziesięć Przykazań Bożych. Tłumaczy dzieciom, dlaczego potrzebujemy praw i przepisów oraz w czym one nam teksty opatrzone są sympatycznymi ilustracjami do samodzielnego pokolorowania przez dzieci oraz zadaniem znalezienia drogi w labiryncie prowadzącym do tablic z przykazaniami. Więcej informacji Etykieta promocyjna Nie Nowy Nie Zapowiedzi Nie Nazwa Towaru Boże Przykazania. Kolorowanka z zabawami Typ Produktu Książka Oprawa produktu zeszytowa Liczba Stron 32 Wymiary 16,50 x 23,50 Numer ISBN 978-83-65963-16-1 Numer EAN13 9788365963161 mat-idx 1220603108 Nazwa Wydawnictwa Paulistki
FXbfTzJ. ad6la5e7e9.pages.dev/312ad6la5e7e9.pages.dev/346ad6la5e7e9.pages.dev/341ad6la5e7e9.pages.dev/379ad6la5e7e9.pages.dev/392ad6la5e7e9.pages.dev/362ad6la5e7e9.pages.dev/267ad6la5e7e9.pages.dev/360ad6la5e7e9.pages.dev/194
10 przykazań bożych rysunki
